İstanbul'un çocukları!

Şehr-i şehir derler bu asırlık şehir için... Doğrudur da hani, masumluğunu korurken bir o kadar da korkutucu olan bu devr-i nisan için. Uyumaz bu şehir, uyutmaz da. Her şeyi bir anda yaşar.  Hep doludur kafalar, hep farklıdır. Bilemezsin kim iyidir, kim kötü.  Ama kimsenin birbirine müdanesi  yoktur bu zamansız şehirde.  Güven yoktur, düzen yoktur, huzur da zor bulunur.  Her güzelin bir dikeni olurcasına insanın canını acıtır bu halleri.  Yorgundur bu şehir, sorumluluları fazladır. Yaşarken yorar insanı, yorarken düşünmeye fırsat bulamazsın. Öyle yaşar gidersin, alışırsın düzensizlik içindeki bu düzene.  Bu bile yeter insanın nefes almasına. Yalnız değilsindir, hissedersin  kocaman bu yalnızlığın içinde. Çok kavgalar etmiştir, çok savaşalar vermiştir, çok kayıplar yaşamıstır. Acılarıyla büyümüş, büyürken olgunlaşmıştır. Geçmişi yüzüne yansımıştır. Yaşarsın zorlukları sorgulamadan burda, seversin nedenini bilmeden bu sehirlerin üstadını.  Bir mektep havası hakimdir. Herkeste bir hırs, bir öfke. Tartışılır dostluklar, aşklar, öfkeler, acılar nice duygular. Üstün başarıdır ayakta kalmak, görüneni görülmez yapmak.  Yine de ayrılamazsın bu yerden, koparamazsın gönülden...İşte öyle bir şeydir İstanbul.